On inanmış adamın, bin kişilik orduyu mahvedeceğine, attığımız her okun düşmanın alın çatına ve hayati kalbine Yüce Rab’bimiz sayesinde ulaştığını düşünenlerin.

Nasipten ötesinin olmadığını bilenlerle, nankörlüğün en haincesini yaşayanların...

Verdikçe azgınlaşan, hiç gözleri doymayanlar için, ne güzel bir ibrettir, bir avuç toprak!

Gıybeti huy edinmiş, “adam” kisvesi altında dolaşanların sonunda ,kazdıkları kuyuya bir gün kendilerinin düşeceği güne inancımız elbette tamdır…

Eyyy kadir kıymet bilmezler, şükretmez münafıklar! Başımıza taş yağmıyorsa bilin ki hala iyi insanların dualarının yüzü suyu hürmetinedir.

Bu dünyada inancını kaybedersen, kuru çöllere dönersin...

Bağın, bahçen tarumar olur, kıraç iklimlerde kaybolursun…

Eyyy dalgalı denizlerin coşkun deryaların üzerinde beliriveren, kendini sonsuzluğun işareti sanan bir avuç beyaz köpük!

Rengarenk taç olmuş, mis kokulu yağmurun gelinlik tacı, unutma...

İnsanlar vardır, şafak vaktinde doğar, akşam vaktinde ölürler…

Ve her daim yaşayanlar sessizce seyrederler…

Kalın sağlıcakla...