Koronavirüsün gölgesinde de olsa dünyadaki Müslümanlar için bugün Ramazan ayının ilk günü. Dünyanın birçok ülkesinde salgın nedeniyle camiler Ramazan ayı boyunca da kapalı kalacak ve toplu halde ibadet edilemediği gibi Ramazan ayı geleneği olan toplu halde iftarlar da yapılamayacak.
İslam alemi, bir yandan "on bir ayın sultanı" rahmet, bereket ve mağfiret ayı olan Ramazan’a kavuşmanın sevincini yaşarken, bir yandan da manevi havayı salgının gölgesinde geçirecek olmanın burukluğunu hissediyor.
Mübarek Ramazan-ı Şerif’in ilk günlerini yaşadığımız bu rahmet ve bereket ayının müjdeleri o kadar çok ki saymakla bitmez… Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu cehennemden azat olan bir ay. Yüce Allah'ın, ‘mükâfatta sınır tanımayacağım’ dediği bir ay Ramazan… Bin aydan daha hayırlı olması özelliğiyle bir ömre bedel olan Kadir Gecesi, yine bu ayda…
BİR ‘RAMAZAN’ MASALI
Biraz sonra okuyacağınız ‘Bir Ramazan Masalı’nı sizinle paylaşmak istedim. Ramazan boyunca ara sıra, böyle kıssaları yorumlayıp, sizlerin beğenisine sunacağım…
Adı sanı bilinmeyen, uzak dağların ardında, hiç kimsenin duymadığı bilmediği bir ülkede yaşayan insanlar büyük büyük işler yaptıklarını zannederlermiş. İşlerinin büyük olduğunu zannettikleri için de her anları yoğun geçermiş. Kimse kimseyi görmez, işitmez, hissetmez, selam vermez duruma gelmiş. Büyük işlerin adamları ya bunlar, güneş doğmuş, gün batmış, onu bile umursamazlarmış. Bencillik hat safhadaymış. Fakiri, fukarayı görmek, yaşlıları ziyaret etmek, çocukları sevindirmek diye bir şey yokmuş literatürlerinde...
PADİŞAHI DEVİREN HASTALIK
Hastalığı, mekanizmanın bozulması olarak tabir ederler, hasta olanı hemen sistemin dışına iterlermiş. Fakir, fukara ise onların gözünde yok hükmündeymiş. Kendi 'büyük dünyalarında' büyük büyük işlere imza atarlarken, bir gün tellal çıkmış sokağa. Başlamış bağırmaya... Padişahımız amansız bir hastalığa yakalandı, kimin duası makbul ise dua etsin, kimde şifa varsa hemen saraya getirsin...
Saraya dualar değilse de şifalı otlar gönderilmiş. Şifacılar bildikleri en iyi ilaçları yapıp padişahın derdine çare olmaya çalışmış. Ülkenin dört bir yanından saraya akın eden şifacılar, padişahı kocaman bir cüsse içinde gördüklerinde şaşkınlıklarını gizleyememişler.
SARAY AHALİSİ ÜMİDİNİ YİTİRMİŞ
Meğer padişah, yemek yeme hastalığına yakalanmış. Yedikçe büyüyor, büyüdükçe yiyormuş. Midesi büyüdükçe de kalbi katılaşıyor, gözleri güzeli görmez oluyor, hiçbir şeyi beğenmiyormuş. Hekimler padişaha ilaçlar yapmışlar az yesin diye. Midesini küçültmek için ellerinden geleni yapmışlar. Ama çare yok... Hele kalbi için kimse bir şey yapamamış. Artık saray ahalisi padişahtan ümidini yitirmiş.
Kalbi sağlam bir hekim, Allah'tan ümit kesilmez demiş. Öyle ya, ümit kulların en sağlam ipi değil midir? Tabi ki Allah'tan ümit kesilmez... Onlar da ümitlerini yeniden yeşerterek beklemeye başlamışlar. Gel zaman git zaman, ülkeye bir yabancı gelmiş. Nur yüzlü, gözü ve gönlü yaşlı, güzel ve mana yüklü birisi. Yol boyu ağaçlar, serçeler ve karıncalar fark etmiş, bu adamda bir başkalık olduğunu...
BENİM ADIM RAMAZAN
Şaşırmışlar... Nihayet; yolunu kesip adını sormuşlar. Durmuş adam, tebessüm etmiş:
Ramazan... demiş. Benim adım RAMAZAN...
Ramazan'ın yürüyüşü devam ediyormuş. Ünü her yere yayılmış, saraya kadar ulaşmış. Ümidi kuşanmış saray halkı, Ramazan'ı bir lütuf saymışlar ve saraya dâvet etmişler. Saraya giren Ramazan, lükse, şatafata hayret etmiş. Bu israf kanına dokunmuş; üzülmüş, kalbine yaşlar inmiş. Onu alıp götürmüşler, hasta padişahın huzuruna... Ramazan, içeri girince bir daha sızlamış kalbi, yine ıslanmış. Kocaman bir bedenle, kımıldamadan yatan padişaha yaklaşmış; eğilip kalbini dinlemiş. Ne cılızmış kalbi; ah ne zayıf!...
DÜŞÜNDÜREN SÖZLER
Padişahın yakınlarına dönmüş Ramazan; "Bu hastalığın hekimlik dilinde adı; şişmanlıktır. Mânevi âlemde ise biz buna «ağır ruh hastalığı» diyoruz."
"-Peki, çare nedir?" diye sormuşlar.
"-Çare Allah'tır, Allah'tandır. 30 gün, 30 gece kalacağım bu ülkede... İlan edin halka; 11 ay bedenler doymuştur; bir ay ruh doyacak! Fakirler kardeş bilinecek, duâları alınacak. Ve zamanın kıymetini bilecek bütün insanlar. Seheri, sabah bilecek; «vaktin oğlu» olma yarışına girecekler!"
Sonra padişaha dönmüş, Ramazan:
"-Sen de biraz iyilik yap. Hâl-hatır sor güle, böceğe!.. Tâ ki, kalbinin ‘tıp tıp'larını duyasın..."
Bunlardan sonra, saraydan çıkmış Ramazan. Ardında, rüzgarını bekçi bırakmış. Ülkenin her şehrini, sokağını, yaylalarını, ırmaklarını, ovalarını dolaşmış. Bir ay sürmüş yolculuğu... Bir akşam ezanı vakti, terk etmiş ülkeyi. Bir dahaki seneye niyetlenmiş; yine gelmeyi, yine düzen, yine sekînet getirmeyi...
Selam ve dua ile...
