Çocukların beyin gelişiminin en yoğun okul öncesi dönemde ve özellikle bununda en hızlı ilk 3 yıl içinde geliştiğini biliyoruz. Çocukların duygularının iyi gelişebilmesi için çevresel uyaranları yeterince alması da gerekir. Bunlar karşılıklı iletişim, kitaplar, oyunlar, şekil ve sayı ile ilgili oyunlar, konuşma, dil kabiliyetidir. Bunlar da çevresel uyaranlarla daha hızlı gelişir.
Her çocuğun kreşe başlama yaşı kendi fiziksel ve zihinsel gelişim sürecine göre değişiklik gösterebilir. Kreş için uygun dönem belirlenirken çocuğun kişilik ve gelişimi ile ona bakan anne-baba ya da bakıcının kişilik yapılarının ve koşullarının da göz önüne alınması gerekir, çocukların normal koşullarda 2-3 yaş aralığında kreşe başlaması uygundur.
Süt çağı olarak bilinen iki yaşına kadarki dönemde çocuk annesine maddi ve manevi olarak daha çok gereksinim duyar. 2 yaşına kadar çok gerekmedikçe çocuğun kreşe gönderilmesi önerilmemektedir. Annenin çalışıyor olması ya da bakıcı sorunu gibi zorunlu hallerde bile 2 yaşına kadar evde bakım yapılması, 2 yaşından itibaren kreşe verilmesi ve bununda tam gün olacak şekilde olmaması uygun olacaktır.
Olumlu bakım koşullarında yetiştirilen bebeklerin her zaman bağlanmayı geliştirdiklerini biliyoruz. Bu bağlanma, beraberinde 6 aydan itibaren ayrılma kaygısını getiriyor. Sağlıklı bir çocuk, bu aydan itibaren bağlandığı kişiden ayrılmaya olan itirazını ifade edebilir.
Ayrılma kaygısını, 8 aylık bebeğe bir yabancının yaklaşması halinde bebeğin anneye sarılması, yüzünü gizlemesi ya da suratını asması gibi davranış örnekleriyle gösterir. Bu dönemde çocukların yabancılardan hoşlanmadığını, korktuğunu ancak bunların sağlıklı bağlanma işareti olduğunu biliyoruz.
Çocukların hissettikleri ayrılma kaygısının zaman içinde güçlendiğini, 1,5-2 yaşlarında en üst düzeye çıktığını, sonrasında ise yavaş yavaş becerilerinin gelişimi ile birlikte azaldığını ancak hiçbir zaman sıfırlanmadığını biliyoruz. İyi gelişen bebeklerin, 2-3 yaşlarında bakım verenin kısa sürelerle gözünün önünden uzaklaşmasına tahammül edebilecek hale gelirler, bunun da koşulu vardır.
Çocuğun annesinden bu şekilde uzaklaşabilmesi için, kreşte bağlanabileceği birisini bulması gerekir. Bu kişi de tercihen öğretmen olmalıdır. Çocuk kreşte öğretmenine bağlanabildiği anda annesinden kısa süreli ayrılmaya tahammül edebilecektir, aksi taktirde bağlanacak birisi yoksa çok yoğun ayrılma kaygısı yaşayacaktır.
İlginizi Çekebilir: Çocuğum Konuşurken Takılmaya Başladı: Ne Yapmalıyım?
Çocuğun, kreşte öğretmenine bağlanmasının da zaman alacağı bilinmelidir. İdeal olan, kreşe verirken, yumuşak geçişlerle aşamalı olarak ayrılık süreleri ayarlanmalı. Çocuğun kreşte vakit geçirdiği zaman dilimi yavaş yavaş artırılmalı. Başlangıçta, her gün düzenli olarak kreşe gitmeli ve anne de kreşte durmalı.
Çocuk, ilk günler 1 saat olacak şekilde anne ile birlikte oyun saatlerinde kreşe gitmeli. Kreşin tadı damağında kalmalı ki ertesi gün yine gitmek istesin. Kreş çıkışında çocuğa, beraber oynanacak bir oyun, birlikte parka gitme gibi ödüller verilmeli. Sonraki günlerde ise kreşte kalış süresini çocuğun tepkileri belirleyecektir.
Çocuklarda zaman kavramı gelişmediğinden dönüş saati ile bilgilendirme “Uyandıktan sonra”, “Oyun saatinden sonra” gibi faaliyetlerle anlatılmalı. Çocuğun, kardeşi dünyaya gelmeden kreşe başlatılması gerekir, Çünkü, çocuk “Kardeşim geldi, beni evden attılar.” gibi bir bağlantı kurabilir. Bu nedenle kardeş doğmadan bir süre önce çocuk kreşe başlatılmalıdır.
AYRILIK KORKUSU
Ayrılma kaygısı sürüyorsa aşamalı alıştırma sürdürülerek faaliyet saatlerini de kapsamalı, üçüncü aşamada öğle yemeğine kadar kalınmalı, son aşamada ise uyku saati ve tam gün kreşte vakit geçirilmelidir. O süreçler içerisinde de anne, ilk günler orada otururken, daha sonra çocuğu “Şimdi gidiyorum, 2 saat sonra gelip seni alacağım.” diye bilgilendirerek ve mutlaka söz verilen saatte orada olunacak şekilde bir tutum sergilemeli. Kesinlikle, çocuktan gizlice kaçılmamalı ancak çocuğu bırakırken kararlı davranılmalı. Anne, ayrılıkla ilgili kendi kaygısını çocuğa yansıtmamalı.
