Sevgili okurlar, bugün sizlere ilk köşe yazımla "merhaba" demenin heyecanını yaşıyorum. Bu köşe, yalnızca yazılardan ibaret bir alan değil; aynı zamanda bir sohbet, bir buluşma noktası ve fikirlerin özgürce paylaşıldığı bir mecra olacak. Burada bazen günlük hayata dair küçük detaylara, bazen derin düşüncelere, bazen de hepimizi ilgilendiren önemli konulara yer vereceğiz. İlk yazımdan itibaren sizlerin de yorumlarıyla bu yolculuğa katkı sağlamanızı dilerim.

***

Geçenlerde dışarıdaki bir aktivite sırasında oğlum, önden koştura koştura giden arkadaşına yetişemediği için “Beklemelisin. Ben özel bir çocuğum, en önde ben olmalıyım” dedi. O an kısa bir sessizlik oldu. Etiketlere, sınırlandırmalara, farklılaştırmalara uzak durmakta direnen biri olarak, oğlumdan böyle bir cümle duymak, beni epey şaşırttı ve o an ışık hızıyla sorgulamaya başladım.

***

Bu kelimeyi nerede ve niye duymuştu? Kimden duyduğu ile ilgilenmedim; ama bir türlü kendisini bu kelimeyle özdeşleştirmesini görmezden gelemiyordum.

“Özel çocuk en önde olmalı, ha?” Farklı gelişim gösteren bir çocuk olarak, en az diğer tüm çocuklar gibi elbette özeldi, ama yanında bu tarz konuşmalara şahit olmaması için, ebeveynleri olarak yıllardır özenli davranıyoruz sanıyordum. Tanıdan bağımsız, durumdan bağımsız olduğunu düşünüyor ve akranlarından farklı hissetmemesi yönünde ekstra çaba da sarf etmiyorduk aslında.

***

Akıştaydık sanıyordum, ta ki o ana kadar. Eşim konuya benim kadar takılmamıştı, bence bu durum bir an önce oğlumuzla konuşulmalı, ama nasıldı? Bu tür kelimelerin etiketten ibaret olduğunu, yaşadığımız toplumda kabul görmediğini, bir set, hatta bir bariyermiş gibi hissettirdiğini ve bugün bile ön yargılara yol açtığını düşünüyorum, ona nasıl söylerim bilemiyordum.

***

İşin iç yüzünü elbette ki kabulleniyorum, çocuğun yanında avaz avaz bağırmanın da, bariyer kurmanın da anlamı yok diyorum sadece. E ben tanımlamalardan böylesine kaçınırken, çocuk özel çocuk olmanın ayrıcalıklarından mest oluyor! Bir de uçarak öne geçiyor, özel bir bey kendisi...

***

Belki de o an, yıllardır içinde sıkışıp kaldığım kalıbı yıkma zamanıydı. Yeni yılın ilk günlerinde ‘özel’ kelimesinin bende de uyandırdığı -bariyer- hissi, belki de bir çocuğun zihninde o kadar yalın ve sıradan bir eylemdi ki. -Onun için hayat yeterince zorlu bir yolculukken, o keyfini sürmeyi seçiyor.- diye geçirdim içimden.

***

Yol akıp gidiyor, kavisler, yokuşlar, dik yokuşlar, daha dik yokuşlar, en dik yokuşlar derken molalar bile dinlenecek kadar uzun değil. Yine de, yolculuğumuzdaki tüm eşikler sevdaya dahil. Kaplumbağa hızıyla geçtiğimiz tüm eşiklere selam olsun buradan.

İmza: Öndeki Özel Çocuğun Annesi - Ocak 10,2025