En son nerede kalmıştık diye sorsam cevap verebilir misin bana? Kahvaltı masasında soğuttuğun ekmeklerde mi, yoksa yarım bıraktığın çayı yudumlarken sohbetin en koyusunda mı kalmıştık?
***
Yok o da değildi “susmak bilmeyen telefonların yüzünden kapının eşiğinden bir adım dışarı çıkamamıştık” diye hatırlıyorum. Sahi hangisini yaşayacakken zamana yenilmiştik de ben şimdi seni anlatıyor oldum tanımadığım yüzlerce insana.
***
Birileri diyor ki, üzülme zamanla geçer. Benim de annem öldü yıllar öncesinde. Önce alev alev yakıyor, sanırsın ki hiç geçmeyecek! Ama zamanla köz oluyor. Sonra bir bakmışsın ki acı yerini buruk bir özleme bırakıyor.
***
Şaka mı bunlar Anne? O kadar kolay mı olmalı bir annenin gidişini kabullenmek? Ben de onlar gibi unutursam onca emeğin, uykusuz gecelerinin, pencere kenarında beklediğin günlerin hakkını nasıl öderim Anne?
***
Anladım ki;
Gidiyorum demeden de gidermiş insan!
Gidiyorum diyemeden de gidermiş!
Hoş çakal diyemeden, vedasını edermiş çoktan.
Bazen bir sela ile duyurur gittiğini, bazen de tek bir söze zaman yetiremezmiş.
Ve gerçek bir ayrılış ile gider, aslında zaten gitmiştir de geriye bir söz kalmaz dile gelen.
Gittiğini anlamak için bir ömür dolusu keder ve hasret kalırmış geriye.
***
Lakin yine de mümkün olmaz kabullenmek, çünkü her nefes alışta kalbine bir bıçak gibi saplanır anılar, geride sana teselli vermeye çalışan insanlar kalır.
Dilden amin dersin, gömülürsün sessizliğe, anlıyormuş gibi yaparsın fakat anlamazsın.
Kısacası alışırsın diyorlar, zamanla geçer diyorlar fakat onlar da neyin ne zaman geçeceğini bilmiyorlar!
***
“İnsanın candan sevdiğine özlemi sevgisi hiç geçer mi?” sorusuna ise cevap veremiyorlar. Hani cesaret edip de; sen alışabildin mi kızım diye soracak olursan eğer annem...
İki arada bir derede alıştım işte anne sen kadar, senin sessizliğin kadar! Başucuna dualarımı, ayak ucuna ise sevdiğin nergisleri emanet ederek gidiyorum.
***
Konuştuklarıma aldırma sen, bu konuştuklarımın özeti sana sağa salim gelebilmek, annem.
