Uzun süren Dünya Kupası arasından sonra ilk resmi maçımıza Türkiye Kupası’nda Eyüpspor karşısında çıktık. Eyüpspor 1. Lig takımı olsa da gerçekten zorlu bir rakipti. Zaten ligde liderler ve sadece 1 yenilgileri var. Hatta çoğu Süper Lig takımından baya bir üstte olduklarını bu maçtaki oyunları ile de gösterdiler. 

Bizim takıma dönecek olursak Farioli Dünya Kupası arasında söylediği gibi oyun anlayışını değiştirmedi. Hazırlık maçlarında takımın vazgeçilmezi olan Furkan’ın yokluğunda üçlü savunma işe maça başladık. Bu üçlü fikri güzel ama ortada oynayan Leroy Fer biraz ağır ve onun dışında kadro gayet iyiydi. Oyuna girince çok etkili olan Doumbia hazırlık maçlarında olduğu gibi yine iyi oyunu ile ilk 11’e göz kırptı. Eyüpspor gibi dişli bir rakibe karşı güzel pas yaptık ve maçı elimizde tutmayı başardık. 23 şut çektik ve yüzde 63 topu tutan taraftık. Bu veriler güzel ama duran toptan gol yememiz hem beni klasik zayıf yönümüzün düzenlemesi nedeniyle üzdü hem de maçı uzatarak takımı yordu. Hadi o gülü anladık ama iki penaltı kaçıran Ahmed Hasan yine beni yanıltmadı ve kötü formuna devam etti. Gol atması beni hiç ırgalamaz forvetsizlik canıma tak etti. Hadi ilkini kaçırdın ikinci de neden topun başına geçiyorsun. Burası rehabilitasyon merkezi değil. 

Sonuç olarak iyisiyle kötüsüyle üst tura yükseldik. Bazı takımların aksine Alanyaspor kupayı her zaman önemseyen ve yükseklere ilerleyen bir takım. Bu görüşü bozmamak ve kupa da olabildiğince ilerlemek gerekiyor. İnşallah daha kolay rakiplerle daha az kendimizi yorarak ilerleriz. Lig de işler istediğimiz gibi gitmiyor sonuçta.